کد مطلب:50540 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:275
«من احب شیئا لهج بذكره.»[1] . هر كه چیزی را دوست بدارد، به یاد آن حریص می شود. بنابراین روشن محبت كارسازترین روش در اصلاح آدمی و متصف كردن متربی به صفات نیكوی انسانی است و در تربیتی خردمندانه بیشترین نقش به محبت اختصاص می یابد. امیرمومنان (ع) در حكمتی والا فرموده است: «التودد نصف العقل.»[2] . دوستی ورزیدن نیمی از خرد است. آنچه آدمیان را به هم پیوند می دهد و زمینه ی تربیت مطلوب را فراهم می سازد، محبت [صفحه 349] است و از این رو باید بیش از هر روش دیگر مورد عنایت قرار گیرد. امام علی ( ع) محبت را چنین عاملی معرفی كرده است: «الموده قرابه مستفاده.»[3] . دوستی ورزیدن پیوند با مردم را فراهم آرد. بی گمان در تربیت تا پیوندی انسانی و ارتباطی عاطفی و زمینه ی دوستی فراهم نشود، نمی توان گامی در جهت اهداف مطلوب برداشت. این امر شاخصه ی تربیت انسانی است. مهر و رقت وصف انسانی بود
انسان به هر چه محبت پیدا كند بدو متمایل می شود و رنگ و بو و حال و هوای او را می گیرد و همسانی صورت می پذیرد، به بیان علی (ع):
خشم و شهوت وصف حیوانی بود[4] .
صفحه 349.